Hij schrijft dat hij houdt van snelle auto’s en vrouwen met leren broeken… lekker fout, maar ook lekker eerlijk en in mijn nieuwe ‘open-minded’ en ik-moet-het-allemaal-niet-zo serieus- nemen- sfeer heb ik hem een hartje gestuurd en hij mij.. en we zijn een match.. Op zijn profielfoto heeft hij een idioot mutsje op, maar hij lacht wel leuk. Ik schrijf hem dat ik vandaag mijn leren broek aan heb… hij schrijft dat hij op Bali zit en hoopt nog een keer geluk te hebben als hij terug is.

Ik geloof een twee weken later zie ik op de app dat we elkaar weer passeren en stuur ik hem een bericht; ‘shit ik heb vandaag mijn leren broek niet aan..  ben je mij nu zomaar voorbij gelopen?’ … hij vraagt waar ik ben, ik zeg om de hoek en dat ik nog een huurder zoek voor mijn kantoor, hij zegt dat hij nog bedrijfsruimte zoekt… en dus… hij wil wel even langskomen.. Ik vind het wel een goed idee.. een snelle ontmoeting… ik heb een diner met vrienden en ik moet mij eerst omkleden anders kom ik in tijdsnood, dus ik ben totaal overdressed, maar dat is uit te leggen. Ik ben wederom weer best nerveus, ik kan er nog niet aan wennen. De bel gaat. Voordat ik door de hal bij de deur ben ziet hij mij al door het raam van mijn voordeur aankomen lopen. Hij heeft alle tijd om mij van top tot teen te bekijken en ik hem en dat voelt redelijk ongemakkelijk kan ik zeggen. Ik leek wel in slowmotion te lopen, er kwam geen einde aan die hal. Het is een wonder dat ik niet struikelde.. nog niet… Ik doe doe de deur open met mijn breedste glimlach. Het is alsof hij een zakelijk afspraak is. Ik bazel natuurlijk weer alle kanten op, veel te veel onzin, veel te veel woorden, waarom kan ik nooit een normaal gesprek voeren?
Ik vraag hem wat hij wil drinken, maar ik ben niet voorbereid en de koelkast is leeg, op een bubbel na en een fles rode wijn uit een gekregen kerstpakket.. Champagne vind ik echt te overdreven en aangezien ik nog nooit op kantoor een fles wijn heb opengemaakt (des te meer champagne), zoek ik als een dolle naar een opener en vind ik een redelijk smerige ergens in een hoekje van de la. In de hoop dat mijn gekluns hem niet opvalt, maak ik hem snel schoon en wil de fles soepel openen… zoals ik dat altijd lekker soepel doe… nu dus even niet natuurlijk.. Hij ziet mij worstelen, hij moet grijnzen en hij vraagt of hij het moet doen… lekker genant weer.. we gaan zitten en kletsen wat, ik kan hem totaal niet peilen.. Zou hij nerveus zijn? Zit hij hier omdat hij echt interesse heeft in mijn kantoor? Of is dat naïef? Hij vertelt over z’n feestje dat hij later die avond heeft en dat hij hapjes moet maken. Hij heeft kaas gekocht en een vis..zegt hij. Hij kan even niet op de naam komen, maar dan schiet hem ineens te binnen dat het makreel is.. Ik moet lachen, makreel?? Dan moet je niet willen zoenen..zeg ik lachend (werkelijk zeg ik dit hardop denk ik direct) Hij zegt dat ik er toch niet ben.. ik moet blozen, zit hij nou met mij te flirten??

We hebben allebei maar kort de tijd.. dus bij het afscheid vraagt hij of ik het leuk vind om keertje iets te drinken… dat wil ik wel… Ik ben best van hem gecharmeerd, ik had ook best nog wel even willen kletsen.. maar de tijd was op… en ik vraag mij af hoe het toch weer mogelijk is om in zo’n korte tijd mijzelf weer zo belachelijk te maken..ik weet nog amper wat ik gezegd heb..
Toch stuurt hij 10 minuten later een berichtje dat hij mij zwart ook goed vond staan.. met een lieve smiley.. ik moet grijzen .. leuk… ik stuur hem terug dat hij ook leuk is zonder dat (idiote) mutsje, zoals hij op z’n redelijke rare profielfoto op had..  en hij weer een smiley.. En dan… En nu?
De volgende dag trek ik de stoute schoenen aan en stuur hem een berichtje: Leuk je ontmoet te hebben en hopelijk was je makreel een succes..;-) Hij stuurt terug dankjewel en wederzijds en ik vraag mij af wat voor berichtje dit nu weer is…  In ieder geval weet ik dat ik nu rustig afwacht tot hij weer iets stuurt… iets in mij zegt dat hij dat niet gaat doen, waarom weet ik niet en ik vind het misschien ook jammer.. misschien ook niet… Geduldig afwachten is niet mijn sterkste kant.. en mijn romantiek zit mij echt nog steeds ontzettend in de weg! Dus DELETE.. en je voelt er niets van..

Ik probeer de French Kiss-ervaring achter mij te laten, al kost mij dit toch best wel ongewenst veel moeite…  Na 2 weken regelmatig app contact vraagt Pieter mij hoeveel nachtjes hij moet slapen om met mij uit eten te mogen… zoet vind ik het wel en ik heb ook een beetje een zwak voor hem, ik weet niet waarom.. Ik voel aan alles dat het niets gaat worden, maar ik moet ook niet te kritisch zijn.. ik moet ruim denken en wat zegt een foto en een paar teksten nou? weet ik inmiddels…
Pieter is eerlijk over zijn lengte. Ik weet nu in ieder geval zeker dat ik weer met een kabouter op stap ga, maar nu weet ik het van te voren. Hij komt aanrijden in een Audi TT, sja wat vind ik daar van, misschien een soort compensatiegedrag. Hij kon zelf niet bedenken wat een leuke eerste-date-plek is, dus ik stelde voor om tapas te gaan eten. Ik snap inmiddels dat bij een eerste date het niet perse verstandig is om meteen uren in een restaurant te moeten zitten, maar ik ben vers op de date-markt en ik was nog niet op de hoogte van deze handige tip toen ik het restaurant instapte. We geven elkaar 3 kussen. De spanning glijdt van mij af, het is zeker geen vervelend persoon, maar daar is dan ook alles mee gezegd. We kunnen nog niet aan tafel. We staan ongemakkelijk middenin het restaurant te wachten. Ik wiebel van mijn ene been naar de andere, omdat ik mij niet goed een houding weet te geven. Hij is echt zo klein dat het in deze positie lastig is dat te negeren. Hij vraagt of ik druk ben geweest en hij vertelt, zonder op mijn antwoord te wachten, hoe druk hij aan de telefoon was met zijn bank. Binnen 5 minuten had hij het over zijn rekening courant en andere geldzaken, ik moet een beetje lachen en met een lichte synisch toon zeg ik: “mooi gesprek in de eerste 5 minuten, we kunnen het maar besproken hebben toch…?” Hij giechelt … en net iets te lang zodat het opvalt.. we kunnen eindelijk gaan zitten en hij giechelt nog een beetje na .. hij praat veel, veel over zichzelf en blijft giechelen. Ik word een beetje afgeleid, hij lijkt in zijn gezicht ergens op een oude bekende, waar ik nooit van heb begrepen waarom die man mij zo nerveus maakt… zucht.. denk ik die man toch iedere keer achter mij te laten, komt hij weer ergens op een onverwacht moment voorbij… alleen daarom zou ik hem kunnen kussen.. gewoon om te kijken hoe dat is… maar dat ga ik niet doen.. ik krijg een lichte rilling ..Ik moet een beetje in mijzelf lachen om deze idiote gedachte. Ondertussen vloeit de wijn rijkelijk en geniet ik van de tapas. Hij laat al het brood liggen, want hij heeft een glutenallergie, onze tafel ziet er een beetje uit als een slagveld. Hij vertelt steeds meer over zichzelf en in sommige momenten zegt hij: “Pieter vond dat niet leuk”of “en toen zei Pieter”… oh nee … dit gebeurde net iets te vaak… hij giechelt alles weg…  Ik vraag hem zelf ook; en wat vond Pieter daarvan, maar hij heeft het niet door. Uiteindelijk komt de rekening.. ook zoiets… Ik begrijp in de wereld van het daten dat ‘delen’ heel normaal is… wat vreselijk vind ik dit.. Het is toch stiekem fijn of charmant als de man de rekening betaalt en dit ook met enige snelheid doet, noem mij maar ouderwets … en anders betaal ik liever de hele rekening zelf, maar ik ben van te voren gewaarschuwd om dat vooral niet te doen, daar loop ik op leeg.. dus ik gooi 50 euro in de trommel en hij ook, ik besef mij pas de volgende ochtend dat de 20 euro wisselgeld niet is teruggegeven. Het restaurant lacht zich vast ziek van die eerste mislukte dates denk ik.. expres op je tafel laten wachten en dan het betaalmoment lekker extra ongemakkelijk laten zijn… Toch snap ik nog steeds niet hoe het mogelijk is om als laatste het restaurant uit te rollen, toch niet een heel vervelende avond blijkbaar, al is het voor mij echt niet nodig om nog zo’n avond te plannen..
Uit beleefdheid voor hem heb ik hem de volgende dag een berichtje gestuurd… ik weet ook niet waarom… je kunt toch niet na een avond dat je je leven toch een beetje hebt gedeeld of hij met mij in ieder geval.. in 1 x niets meer laten horen.. hij reageert snel en we appen nog beetje, maar het contact verwaterd snel, het doet mij niet heel veel, behalve dat ik het vreemd blijf vinden… Eerst veel contact en dan ook zomaar voorbij…

Ooh was ik maar niet zo hopeloos romantisch… Ik werk eraan.. Mijn gebroken hart is nog steeds stuk…
De wereld van de date-apps is zo snel dat ik er zelf heel onrustig van word. Ik begrijp de man al niet, maar deze manier van contacten begrijp ik helemaal niet!

Moet ik lekker gevat en adrem reageren en doet het er toe wat ik als eerste zeg of volstaat hallo ook? En soms na een match en na de eerste contactmomentjes, voel ik dat de interesse zakt, ofwel bij mij of bij hem. Dan zit het mij in de weg dat ik dat ‘onbeleefd’ vind en nooit zomaar zou afknappen, dat de ander dat dan wel doet of simpelweg niet meer reageert vind ik toch zo raar! Een digitaal blauwtje lopen is dus ook niet leuk, zeker niet als ik hem best wel leuk vond op het plaatje of in de tekst! Hoe verwarrend… Ik probeer het te begrijpen .. de date wereld en de mannen… volgens Thijs, hij is een collega van mij die minstens 10 jaar jonger is en een zeer ervaren dater,  kan het zomaar zijn dat na een leuk contact je diegene nooit meer spreekt, omdat er simpelweg iemand anders tussendoor is gekomen die net even leuker is.. Volgens mij is de “generatie Thijs”  de liefde aan het kapot-daten… Volgens Thijs moet je op meerdere paarden tegelijk wedden… , maar dit voelt toch kut zeg ik verbaasd.. Hij zegt je drukt op een knop in je hoofd en in je telefoon; delete de persoon en zo is iemand weg uit je systeem, zo simpel is dat!
(Snel) loslaten en niet te persoonlijk opvatten…

De derde keer dat ik een poging  waag om een date-app te downloaden, ik ben al iets minder nerveus dan de eerste twee keer.. blijkbaar kun je hier ook aan wennen.. De eerste 2 keer heb ik de app binnen een week verwijderd, ik vond het vreselijk, ik werd totaal afgeleid en ik vond het heel stom… Dit keer de Happn app, ik hoorde mijn “vrijgezelle” vriendin Vanessa hier al eerder over.. Tinder is echt nog steeds een brug te ver, ik weet niet waarom… al heb ik nu al diverse romantische verhalen gehoord en zelfs een bruiloft van een van mijn oudste vriendinnen. Ik neem mijzelf voor om minimaal 5 dates te doen voordat ik de app mag verwijderen. En dat ik dan echt aan de Tinder moet. En hoe dan ook per 1 januari… mijn enige voornemen voor 2017… tenminste naast dat ik het noorderlicht in 2017 wil zien en een Porsche  (oude witte Targa) gewoon van die simpele voornemens…

Ik moet een paar foto’s uploaden.. daar begint het al.. zo irritant, wat moet ik kiezen, wel of  geen kinderen , wat wil ik dat de man van mij ziet? Het moet niet te mooi zijn, ze moeten niet van mij schrikken in reallife…

Ik kies een paar foto’s met goedkeuring van mijn mannelijke vrienden en ik kies, na advies van weer een andere vriendin voor een foto van de voetjes van mijn kinderen met mijn voeten, ik zou denken dat is dan wel duidelijk dat ik 2 kindjes heb … en klaar is kees, zo snel, lekker.. anders dan de andere 2 date-relatie-apps, hele vragenlijsten, nu snel klaar, ik kan meteen beginnen, spannend! maar ik heb alleen maar vrouwen op mijn app? Ik krijg alleen maar vrouwen te zien, klopt dit wel? Druk ik ook nog met mijn vinger op een hartje en een charm.. dubbelop geflirt met een vrouw uit mijn buurt, blijkbaar kan ik dit ook nooit meer terugdraaien…oh nee, hoe kan dit nou.. Kom ik die vrouw straks tegen in de albert heijn… redelijk ongemakkelijk word ik hier weer van, dit is ook niets voor mij. Ik zit een beetje in de instellingen te wroeten maar kom nog geen steek verder. Misschien moet ik het even laten.. voordat ik gedwongen lesbisch ben geworden.. na drie dagen check ik de app weer en zijn de vrouwen veranderd in mannen, ik kan niet ontkennen dat het eerste gevoel dan toch wel een beetje is dat ik mij als klein meisje in een snoepwinkel voel.. nu eet ik geen snoep en is dit gevoel wel vrij snel verdwenen als ik de mannen bekijk.. Als ik een hartje stuur en hij doet dat ook bij mij dan is het een crush! Nu vind ik het al lastig in te schatten wie een hartje waard is, maar ik schiet er een paar en nog geen crush.. Ik krijg een ‘charme’ gestuurd van een een of andere ogenschijnlijke fouterik, hier word ik niet blij van.. ik laat het even en besef mij dat ik waarschijnlijk weer niet langer dan een week deze app op mijn telefoon kan laten staan. Het is ook weer teveel afleiding, gedoe, ik kan ook niks half of met een beetje geduld doen besef ik mij… ik pak nukkig mijn telefoon om de app te verwijderen. Weg ermee en weer gewoon de focus op mijn leven , dat is al ingewikkeld genoeg.. En dan heb ik een bericht.. Een toch erg leuke kale man, ik ben dol op kaal, hij vraagt mij hoe geluk smaakt uit een fles.. Op 1 van mijn fotos sta ik met een fles wijn met het etiket ‘ Groot Geluk’  op de foto.., wat een originele openingszin… mijn hart slaat een beetje over.. leuk! Iemand vindt mij leuk die mij ook leuk lijkt…ik zeg tegen mijzelf dat ik mij niet zo moet aanstellen.. gewoon een app, een paar 1 dimensionale plaatjes en stukje tekst, wat zegt dat nou? Ik blijf gewoon een ontzettende romanticus… Daar kan ik toch niets aan doen..

In de app kun je zien op hoeveel afstand iemand van je vandaan is, bij hem is dat met regelmaat binnen 250 meter, dit betekend dat hij tegenover mij moet wonen… Kijkt hij naar binnen bij mij of ken ik hem, ben ik al eens tegen hem aan gebotst? We houden het allebei nog een beetje spannend waar we wonen…

Hij doet iets in een laboratorium en daarnaast zingt hij in een band en loopt hij graag hard. Ik heb niks met artiesten, dus vraag ik hem daar niks over… al besef ik mij dat als je dit op je profiel zet het blijkbaar belangrijk vindt, maar ik kan het gewoon niet opbrengen om het te vragen.

We appen samen en na een week besef ik mij dat ik hem echt moet gaan zien, ik wil hem niet overromantiseren en ik wil gewoon weten hoe hij in het echt is.. Ik kan niet wachten…. Ik vraag hem of hij ook toevallig om 19uur zijn glas weg moet wegbrengen bij de glasbak binnen 250 meter van ons vandaag,.. het is aan het vriezen buiten, dus echt lekker weer om buiten te zijn is het niet, maar hij neemt gluwein mee en ik pak een plaid van de bank en ik doe nog snel een waxinelichtje in mijn zak voor de sfeer.. voor de zekerheid. Ik loop op mijn hakjes opgefrist nerveus naar de glasbak… Hij is er nog niet… oh nee .. wat een naar gevoel om op iemand te wachten.. hoe moet ik staan? Nadat ik nog nooit zo langzaam mijn lege flessen (champagne natuurlijk en een flesje roosvicee)  in de glasbak heb gegooid probeer ik zo nonchalant mogelijk tegen een muur aan t staan..Wat ongemakkelijk is dit! Er komt iemand aangewandeld, niet heel groot (lees; iets groter dan de grootste kabouter) en op het moment dat hij zegt; ,hi buuf’ met een enorm zachte g, valt mijn hele aantrekkelijke beeld van hem totaal in duigen.. Hij kuste mij gedag en had een sterke eau de toilette op waar mijn ogen van moesten knipperen (lees: bijna tranen).

Ik kon er ook niets aan doen dat ik in seconde ook dacht dat hij wel homo moest zijn.. Hij had geloof ik het “glas weggooien” redelijk serieus genomen, want hij was wel even bezig… Ondertussen kletste hij honderduit en waren mijn zenuwen totaal verdwenen, ik voelde mij op mijn gemak en we gingen in het parkje bij de glasbak op een bevroren bankje met mijn plaidje zitten, hij had ook kaarsjes bij zich en met een glaasje gluwein had het alle ingrediënten voor een romantische avond, ook al voelde ik niet de romantische klik… maar ik dacht; geef t een kans… Al vrij snel vroeg ik hem of mijn laatste foto op mijn profiel van mijn voeten en van 2 paar kindervoeten duidelijk voor hem was, blijkbaar te cryptisch voor een man, want mijn broer snapte het de avond ervoor ook niet bij het zien van mijn profiel… Hij schrok zichtbaar, wat ik ook stom vond, wat denkt hij dan van een 39 jarige vrouw… en ik voelde aan alles dat dat voor hem de afknapper was.. toch zitten we best lang en na 2 uur stilzitten, gluwein en de eerste kaarsjes die uitgingen besluiten we naar huis te gaan.. ik vroeg mij continu af of hij ‘kissable’ was, maar daar kwam ik niet uit en het leidde mij totaal af dat hij lang en vaak aan zijn (snotterige) neus zat te friemelen.. We geven elkaar 3 kussen en zeggen bibberend dat we elkaar op ander warmer moment vast nog eens gaan ontmoeten, iets in mij zegt dat dit waarschijnlijk een beleefdheidsvorm is… en het raakt mij niet. Ik sta het uur daarna onder een hete douche om te ontdooien… Date 1 is een feit en ondanks de teleurstelling dat hij niet voorgoed aan het kerstdiner zou zitten ben ik best een beetje trots op mijzelf….

December 2016: na m’n mislukte Texas avontuur (een heel ander verhaal, maar in een notendop vloog ik naar de andere kant van de wereld voor de liefde), lijkt het mij de hoogste tijd voor wat meer actie in mijn single bestaan. En…, of dat nog niet spannend genoeg is, wil ik mijn liefdesavonturen ook gaan delen met je…

Na mijn relatie van 10 jaar met de vader van mijn twee kinderen (6 en 7 jaar) ben ik inmiddels ook al ruim 3 jaar vrijgezel en omdat de pogingen om mijn kapotte hart te lijmen geen effect hebben gehad moet ik nu echt het daten een kans geven, voordat ik toch echt afhaak in de liefde en alleen nog maar een gigolo wil boeken. In mijn fucked up minded weet ik of denk ik stiekem dat ik beter af ben alleen. Wat wil ik nu eigenlijk… Eigenlijk wil ik hier niet eens zo diep over nadenken, ik geloof dat het leven loopt zoals het loopt, toeval bestaat niet? We hebben onze lessen te leren en die krijgen we vol gas om ons oren, keer op keer, zeker als we het niet willen zien.. ik geloof dat als ik iemand tegenkom waar ik van kan gaan houden dat het vanzelf op zn plek valt, in wat voor vorm dit ook is en misschien gaat dat wel nooit gebeuren. Ik hou van mijn leven en meer dan ooit besef ik mij hoe dierbaar mijn omgeving voor mij is, hoe mijn kinderen, mijn ouders, mijn geweldige broer en mijn beste vrienden er voor mij zijn… en als ze er niet zijn ben ik niet alleen… of niet eenzaam.. ze zijn er toch, in mijn hart.. in mijn ziel.. dat kan ik voelen… In de jaren van mijn relatie en heel veel jaren daarvoor was ik eenzaam, eenzaam in de liefde, ik besef mij vanaf het moment dat ik de stekker eruit heb getrokken dat ik mij niet meer eenzaam voel en als ik alleen ben voel ik mij goed alleen, maar zeker niet meer eenzaam. Zelfs toen ik in mijn dieptepunt alleen in Amerika zat wist ik dat ik niet alleen was en voelde ik mij niet eenzaam, het maakte het verdriet niet minder, misschien wel iets dragelijker.

Hoe kun je zien of een man goed voor je is, geen eikel, of verborgen eikel…is het een gevoel? Ik weet in de eerste minuut, of misschien wel de eerste blik of aanraking of ik iemand leuk ga vinden of niet.. Is het de geur? De aanraking? De blik of de eerste woorden? De geur van een man kan mij doen glimlachen, mijn hoofd op hol brengen of doen rillen… Dus voor mij is de geur en de aanraking misschien nog wel belangrijker dan de woorden..  maar van het geluid van zijn stem kan ik ook echt afknappen of juist op een wolk belanden…  maar met al die wijsheid ben ik tot dusver toch niet ver gekomen, behalve een gebroken hart… tijd voor verandering.. Ik wil weleens echt gruwelijk verliefd worden… want ben ik dat wel ooit echt geweest?